19 juni – van Auritz-Burguete naar Puenta la Reina en Los Arkos

Hiep hiep hoera voor Sara!

Hoera, Sara is jarig, ze staat in de Harense toestanden krant en, is nu al zes jaar! Gefeliciteerd lieverd! Een fijne dag vandaag en morgen met je partijtje en trakteren in de klas!

De boerderij waarin we onze kamer hadden gehuurd.

We ontbijten met andere pelgrims uit Amerika, zij lopen vanuit St-Jean-Pied-de-Port. Het regent ijskoud water. De warmste kleren kunnen aan met de regenkleren er over heen. Zo hoog in de bergen voelt de koude wind winters. We klimmen verder naar de Alton de Merzquiriz op 922 meter. Maar dan komen ook de dalen, oppassen, de weg is nat met kuilen, veel haarspeldbochten, met de bocht meerijden. We passeren verschillende lopende pelgrims. Het landschap wordt langzaam droger en minder groen.  Een Duitser op de fiets stopt, hij heeft haast, fietst 170 kilometer op een dag. Ik ben blij dat wij de tijd nemen om van de omgeving te genieten en hier ook werkelijk even te zijn. Er zijn elke dag zo veel indrukken voor je het weet ben je al dit moois vergeten. Voordeel van het reisverhaal is dat we de reis al lezend nog een keer mee kunnen maken. Gister hadden we tegenwind maar nu hebben we de ijskoude wind in de rug, dat scheelt een stuk. Het blijft lang regenen. We fietsen door een prachtige kloof met ruwe hoge rotsen. We volgen het bruisende riviertje de Erro. De bermen zijn weer prachtig, paars blauwe korenbloemen, felrode klaprozen de gele brem, witte margrieten en nog veel meer.

We fietsen door de kloof die de rivier de Erro heeft uitgesleten.

Als we de kloof en de hoogste bergen verlaten raken we de regenwolken kwijt. De lucht breekt en heel voorzichtig komt de zon die al maar sterker en warmer wordt, de wind blijft koud, jassen aan houden. We fietsen nu in een brede vallei met goudgeel graan, weidse uitzichten op de hoge bergen en de velden en dorpjes rondom. De helm dragen is verplicht in Spanje. Wie het niet doet riskeert een boete van 100 euro.Voor de veiligheid is dit wel nodig ook want je suist met hoge snelheid van  60 kilometer van de hellingen af.

De kapel met de zuiltjes in Ermita de Eunate.

We komen in Ermita de Eunate, een bijzondere plek. Het is een romaanse kapel omgeven door 35 fijne boogjes om de achthoekige kapel uit de 12e eeuw. Je voelt hier de serene sfeer in de kleuren van het landschap. Hier ademt rust en eenvoud met tegelijk een ongekende zeggingskracht. Er wordt gezegd dat dit een begrafeniskapel was dat hoorde bij een hospital van San Juan. Deze plek, opgedragen aan de ‘helden’ van de oude pelgrimstochten van wie sommigen vroeg overleden zijn en hier begraven liggen. Er zitten meer pelgrims stil te wachten op de pastoor die de kapel zal openen. Één van hen, Mariet vertelt over de mooie sfeervolle pelgrimsmis die ze in Roncevalles meemaakte. De pelgrims mochten naar voren komen in de donkere kerk die door kaarsen werd verlicht. Er werd gebeden en we kregen de zegen mee. ” Dat was zo mooi, ik wilde het graag meemaken”,  hoor ik Mariet zeggen , ze fietst dapper alleen  in drie etappes naar Santiago. “Daar had ik ook graag bij willen zijn, er is onderweg zoveel moois te zien en te beleven, niet alles is mogelijk, gelukkig maar,” bedenk ik me. Nog even zit ik in het zonnetje op de muur naar de dubbele pilaren te kijken. In gedachten hoor ik de pelgrims van zo lang geleden hier naar binnen gaan. Binnen in de kapel valt de intense stilte op, er klinkt heel zacht muziek van liederen uit Taize. Het felle zonlicht wordt zacht gefilterd door enkele albasten vensters.

Nog een klein stukje fietsen  en we gaan Puerto la Reina binnen, een mooi heel oud plaatsje. Hoge huizen, smalle straatjes. We fietsen de straatjes door en boeken een kamer voor twee personen in een particuliere herberg. Alles ziet er nieuw en keurig uit. Er is een keuken, eetkamer en er zijn wasmaschines. We eten een pelgrims menu in één van de restaurantjes. Heerlijk eten voor een pelgrims prijs.  Een driegangen menu met een fles wijn voor ons samen voor 21 euro! En de cappuccino  smaakt heerlijk! We maken kennis met de  Spaanse gemoedelijke sfeer.  De Spanjaarden zijn vriendelijk, wat wordt ons veel buen camino gewenst! Terug in onze herberg is het gezellig op het terras. Het aardige van al de pelgrims is dat ze werkelijk overal vandaan komen. Afstanden, letterlijk en figuurlijk vallen weg. Er is een open sfeer. De Spanjaarden en iemand uit Argentinië doen hun best om met ons te praten. Ze zijn vriendelijk en de sfeer is heel goed. We zullen lekker slapen in een schoon echt bed!

 

20 juni. Wijn tappen uit de muur bij het klooster na Estella. 

Vanmorgen om 5 uur hoorde ik al geluiden van de eerste pelgrims die vroeg willen vertrekken. We zitten dichtbij de oude kerk, de klok luidt helder. Tijdens het ontbijt, met het uitzicht op de zonnige bergen zien we dat het vandaag zomers weer wordt, heerlijk! We bekijken voordat we verder gaan de sobere romaanse kerk El Crucifijo ( rond 1300)  De Jacobskerk uit de 12e eeuw is gesloten. Het  portaal is zo mooi versierd, dat kunnen we wel zien. Wat is het bijzonder dat al dit moois van zo lang geleden nog ongeschonden is. Het voelt alsof we door een museum fietsen. We fietsen over de bijzondere boogbrug van de Rio Arga. Al snel wordt het warm, alles krijgt zoveel kleur, de weiden en heuvels met veel tinten groen en geel.

We zien wijnvelden.

We zien wijnvelden, hoge pieken van de bergen ver weg, de strak blauwe lucht, het is een plaatje! Ik weet gewoon niet wat ik zie, het is net een sprookje! Het is warm om nu te klimmen. We beklimmen de trappen op in Estella naar de Iglesias de San Pedro waar ook een mooi portaal is. De verrassing van vandaag is dat we gratis water en wijn kunnen tappen naast een groot klooster, de Monasterio de Irache, net buiten Ayegui.

Wijn tappen bij de Bodegas, gratis voor de pelgrims.

Ontmoetingen onderweg.

Er komt een klein figuurtje aan fietsen, ze komt uit Duitsland, ze draagt een met bloemetjes beplakte helm. ” Ik heb veel moeilijke jaren achter me maar vanaf nu gaat dat veranderen en beter worden,” vertelt Ute ons met een lach.

Ontmoetingen onderweg.

Kijk eens wie daar aan komt fietsen? Het is Mariet die we gister zagen en ook vanmorgen in onze albergue. Mariet heeft even vakantie van haar drukke baan als verloskundige in het ziekenhuis. De vraag is vaak: “ Waarom fiets jij naar Santiago?” Mariet vertelt dat ze als klein meisje haar ouders al met een bijzondere blik in de ogen over Santiago hoorde praten. Ze begreep niet wat het was, maar de sfeer en dat het iets heeft, dat is ze nooit vergeten. “ Op een dag ga ik daar naar toe, ” en nu is het zo ver. Haar ouders leven niet meer, zij zijn nooit in Santiago geweest maar dappere Mariet die komt er wel. Het is alsof ze het voor haar ouders doet.. Onderweg komen we elkaar vandaag steeds weer tegen en straks gaan we samen in deze plaats waar we nu zijn, in Los Arkos, een hapje eten. We vinden onze slaapplek in de Albergue Isaac Santia. Op het grote plein in Los Arkos staat een prachtige kerk, gotisch, met veel beelden en bladgoud versierd. Met zijn drietjes gaan we er kijken. De kerk zit vol met mensen, er is een mis gaande. Ik hoor dat de pelgrims uitgenodigd worden om naar voren te komen.  Wij laten die uitnodiging niet aan ons voorbij gaan. De priester en nog een priester met wel een heel bekend vriendelijk gezicht, delen gebedskaartjes aan ons allen in onze eigen taal uit. Er staat een prachtige tekst op:

Wees ons nabij tijdens onze tocht. Wees onze gids op kruispunten. Wees onze moed bij vermoeidheid. Wees beschermer bij gevaar. Wees beschutting op de camino. Wees schaduw bij warmte. Wees licht in de duisternis. Wees bevestiging in onze voornemens.

Er wordt voor ons gebeden en we krijgen de zegen mee. Onder de indruk verlaten we de kerk. Het eten smaakt lekker. En wie zit er later op het terras van de albergue? Het is de priester uit de kerk die ook pelgrim is en naar Santiago loopt.